Vier voor een euro

Duurzaamheid is zowel binnen als buiten onze sector een onderwerp dat niet (langer) genegeerd kan worden. Duurzaamheid van verpakkingen, grondstoffen en energieherkomst zijn aan de orde van de dag, om nog maar te zwijgen over duurzaam menselijk kapitaal: je medewerkers. Duurzaamheid wordt vaak geassocieerd met iets ingewikkelds of wat je voor de bühne doet. Een leuk marketingverhaal voor de klant en dan is dat ook weer getackeld. Een concept dat in deze discussie aan populariteit wint, is ‘true pricing’ oftewel: de échte kostprijs van producten wordt bepaald en betaald aan alle partijen in de gehele keten. Zeker in deze, toch voor de bakkersbranche lastig te noemen, tijden zou een eerlijke prijs hét verschil kunnen maken waardoor we bovendien in de toekomst ons werk kunnen blijven doen. Het lijkt erop dat ik een lastige casus op tafel leg met ‘true pricing’. Ethisch gezien gunnen we iedereen een eerlijke vergoeding. Bovendien krijgen mens en milieu een stem met true pricing. Alleen het schuurt, want in de praktijk gunnen we onszelf toch vaak het meeste en beste. Succes wordt vaak in verband gebracht met meer en groter. We hoeven daarvoor niet ver te kijken, want een plek waar veel geld in omgaat, is de foodretail. Zelfs in coronatijd. Ik schrik van wat ik aantref. Uitingen als ‘Nergens goedkoper dan bij ons’ of ‘Heel 2022 geen prijsverhoging op vers brood’. Hoe dan? We hebben toch te maken met inflatie door torenhoge energieprijzen en grondstofprijzen? Volgens supermarkten is dit wat klanten willen horen. De meeste klanten zouden niet bereid zijn om meer te betalen voor producten. Na wat onderzoek moet ik dezelfde conclusie trekken. Consumenten en gezinnen, vooral de lagere en inmiddels ook de middeninkomens, voelen de pijn en zoeken naar goedkopere alternatieven. Maar wie betaalt de schade? Waarschijnlijk niet de consument, maar ‘de keten’. En jawel: ik stuit op een onderzoek van BNR naar aanleiding van ontevreden, uitgemolken leveranciers. We mogen concluderen dat zowel consumenten als retailers debet zijn aan deze prijzenoorlog. Wie gaat de verantwoordelijkheid nemen? Of doen we dat samen? Ik zie het eerlijk gezegd niet voor me dat de consument bij de kassa zegt: “Maak er maar 5 euro van en verdeel die 30 cent fooi maar over de boer, de producenten en de bakkerijen.” De consument wil dat het geregeld is en heeft andere dingen aan zijn hoofd. Is er dan niet juist een rol voor de supermarkten weggelegd om dit dilemma aan te pakken, zoals de klant informeren over de échte, eerlijke prijs zodat ook de bereidheid groeit om wat meer te betalen? Met grote macht komt immers grote verantwoordelijkheid. Zolang ik vier croissants voor een euro kan kopen ga ik zeker niet op zoek naar duurdere alternatieven. En wat dan met de mensen die de krapte voelen en opgelucht zijn met stuntprijzen? Dat is een serieus vraagstuk waar zeker een oplossing voor moet zijn.
Ach, laat ik nu niet een nieuw thema aansnijden, maar dit als argument aanvoeren om te blijven stunten met onrealistische prijzen en de keten om zeep te helpen is geen oplossing. Met eerlijke prijzen voor alle producten kan iedereen een boterham verdienen. Na corona zou alles anders worden. Ben je mal, we zijn gewoontedieren. Oftewel, wat we nu doen is pleisters plakken en kortetermijndenken. Dat is toch niet, daar heb je hem weer, duurzaam?