Vijf jaar geleden stond ik in de dojo tegenover een soort moderne Neanderthaler, onderarmen als kabels en biceps zo dik als mijn kuiten. De randori kon beginnen. Op kracht zou ik het zeker niet winnen, maar wellicht dat mijn groene band de techniek zou verschaffen om tot een verrassende armklem te komen. In de kleedkamer vroeg ik aan deze bulldozer wat hij voor de kost doet. Kippen slachten was zijn antwoord. Dat was het einde van onze conversatie en kennismaking.
Inmiddels zijn we goede kennissen, wellicht vrienden. Om onze overlevingsvaardigheden en doorzettingsvermogen te testen, gaan we eind november vijf dagen naar Schotland, naar de Cairngorms om precies te zijn. Dit bergmassief bestaat uit een groot granieten plateau en oude bossen. Het klimaat is te vergelijken met die in het Noordpoolgebied. Niet altijd, maar meestal wel. De zon zal in ieder geval meer niet schijnen dan wel.
De voorbereidingen zijn begonnen, Dit bestaat voornamelijk uit avonden stoere verhalen vertellen onder het genot van bier en Rum Cola. Het motto van onze survivaltocht: we hebben een 'we can do mentality'. Zelf heb ik eigenlijk een beetje moeite met vier dagen kamperen, drinken uit beekjes, eten wat je tegenkomt en de regen die geen medelijden met ons zal hebben. Maar goed, we hebben een gezamelijk doel en daar wordt naar toe gewerkt. Geen genade.
De bakker en inmmiddels ook een paar brancheverenigingen moeten alle zeilen bijzetten om te overleven. De bakker gaat nog harder werken en probeert nog meer te ondernemen. Onze brancheverenigingen proberen ook het vaandel recht te houden. Het lukt alleen niet zo heel goed. Waarom niet een nieuwe overlevingsstrategie? Niet tegen, niet troebel, maar samen en transparant. Met een gezamelijk doel.