De bruid en bruidegom lopen door een erehaag van familie en vrienden de feestzaal binnen. Zij in het wit met sleep en sluier, hij met vlinderdasje. De altijd te harde muziek, een fotograaf en videograaf begeleiden hen.
Even later is de dansvloer net de bioscoop tijdens ‘Vijftig tinten grijs’: vooral vrouwen en een enkele man. De muurbloempjes, zoals ik, genieten van het voorgerecht: vers stokbrood met sausjes van streekproducten. Eerder waren er ook al koekjes uit de geboortestreek van de bruid. Zo gaat het de hele avond: streekproduct na streekproduct komt op tafel.
Welk beeld zie je, als je dit leest? Zie je wat er echt is of zie je wat je verwacht te zien? Vast dat laatste. Door de sluier van je oorsprong, gevoelens en vooroordelen. Net als de band, die zijn muziekvolume afstemt op de eigen halfdove oren. Zo is het vaak ook met je visie op de ontwikkelingen in de markt, op je beleid, op je assortiment.
Want de bruid, vriendin van een van onze dochters, is Turks. Haar man ook. Net als de koekjes, het stokbrood, de sausjes, bruidstaart en, ja, de muziek en het merendeel van de ruim duizend gasten.
Doe die sluier wat vaker af. Juist bij het ouder worden. Kijk naar wat voor jou gewoon lijkt en zie wat er werkelijk gebeurt. Kijk eens door de ogen van je leerlingen of jonge winkelmedewerkers. Bekijk wat vaker de wereld met die nog onbedorven ogen.
Wedden dat je zoiets zegt als: “Man, dat ik dat niet eerder zag!” Een markante ondernemer antwoordde eens op mijn vraag welke bedreigingen hij zag: “Geen. Er zijn alleen kansen.” Hoe vaak doe jij je kansensluier af? Hoe vaak kijk jij met jonge ogen? Hoe vaak zie jij alleen kansen?
- Met feestelijke groet,
- Hanno Spanninga