Zwart haar. Een bril met zwart montuur, waardoor haar ogen serieuzer lijken dan ze zijn. Na Tineke, uit de zandbak van de kleuterschool, mijn tweede liefde. Juf Pasma. De warme herinneringen aan mijn juffen en meesters van de lagere school zijn talrijk.
Meesters werden leraren. Vaak wat wereldvreemde mensen. Zoals de Franse leraar, die ons wijn liet drinken. We waren twaalf! Of de Engelse leraar in zijn knickerbockers met programma’s van Monty Python's Flying Circus als lesinhoud.
Onze vakmensen van de toekomst hebben een ernstiger probleem. Met het mbo, dat als een potentiedodend condoom ambitie en vakliefde om zeep lijkt te willen helpen nog voor het tot ontwikkeling is gekomen. Met leraren die je – net als menig strategie-adviseur – soms sneller naar de uitgang dan naar het podium lijken te helpen. En dat in een foodsector die in twee jaar tijd meer is veranderd dan in de 20 jaar ervoor. Een verandering, die doorjaagt. Met een snelheid die de aantrekkende economie - als wielrenners onderweg naar de finish - verder opvoert.
Dit verloederde mbo gaat binnen tien jaar Grieks failliet. Want effectief veranderen zit domweg niet in de cultuur. En wie wel wil veranderen, loopt vast op het OXI van ambtenaren of brandt af op bureaucratische stapels papier.
In deze tijd, waarin je academische titels online haalt via een MOOC, zwelt de roep om jonge vakmensen aan. Om broodhengsten en banketsletten, die desem ademen en waar slagroom door de aderen stroomt. En om echte leermeesters. Iconen, die inspireren met vakmanschap, leiderschap en gedrevenheid.
Zoals Hans Som. Zoals François en Hans van Bakery Institute. Zoals Hiljo, Meester Boulanger met een missie. Die ambitieuze, jonge bakkers zoekt om ze te leren hoe je de echte liefde voor het vak bedrijft. Met je handen in het deeg.
- Met hartelijke groet,
- Hanno Spanninga