Ik denk aan hen die stierven en nog altijd in mijn leven wonen. Aan de liefde. Aan de lach. Aan de lessen. Zoals aan de jonge Peter Kramer, aan mijn zwager Gerard, aan mijn held en schoonvader John en aan mijn leermeester bakker Bart van Elsland.
Ik vraag me af hoe het zal zijn, als ik er niet meer ben. Wie denkt er dan terug aan mij? En waar herinneren ze mij om? Om deze stukkies? Mijn praatjes? Niet dus. Mijn flaporen? Misschien. Of omdat ik er voor ze was? Omdat ik – oké, soms wat hulpeloos - van mijn fouten probeerde te leren? Of omdat ze me een eikel vonden? Ook die mensen zijn er. Bij leven al.
Hoe word jij herinnerd?
Hoe word jij als ondernemer herinnerd? Belangrijker: hoe wil jij als ondernemer herinnerd worden? Wat doe je eraan? Iedere dag opnieuw? Als die werkgever, die stagiaires uitbuit (zoals iemand me pas nog trots grijnzend toevertrouwde) of als de ondernemer, die een steen in de vijver gooit? Die iets toevoegt aan het leven van zijn gezin, medewerkers, klanten, dorp of stad. Die een held is voor velen? Die een echt mens is? Met liefde, lusten en lasten?
Ik weet mijn antwoord. Alleen zo gemakkelijk als het stellen van de vraag is, zo lastig is het om volgens je eigen antwoord te leven.
Dan nog iets. Denk aan de helden in je herinnering, aan hen die je lief waren. Heb je ze dat bij leven ooit verteld? Doe het nu. Vandaag nog. Bij je helden van het heden. Voor jij of zij een herinnering zijn.
Daarom voor mijn jongste dochter: dank voor je eigenwijze inspiratie. Dank, prinses, voor de - soms lastige - spiegel die je me voorhoudt. Wat ben ik blij, dat jij mijn kind bent.
Met dankbare groet,