Zaterdagmiddag. Een bakkerswinkel. Gevulde hoorntjes in de vitrine. Mijn vrouw is er gek op. Ik vraag of er pinda's of noten in zitten.
- "Nee, ik denk het niet."
- "Weet je het zeker?"
- "Nou, volgens mij zijn die lichte plekken gewoon andere dingetjes."
"Zou je het misschien kunnen vragen, want ik moet het wel zeker weten." Ogen draaien. Ze zucht net niet hoorbaar.
"Weet u of hier pinda's of noten in zitten?"
"Voor zover ik het weet niet." Zegt de ondernemersvrouw, zich met zichtbare irritatie losrukkend van haar schoonmaakdoekje.
- "Is er achter misschien nog een bakker, die het wel weet?"
- "Ik zou het eventueel mijn man kunnen vragen." Yes. Klant is koning!
- "Wilt u dat alstublieft doen?"
"Het is een kletskoprecept. D'r zit amandel in." Vertelt de bakker.
Hoe moeilijk was dat nu? Had dat niet in één keer gekund?
Voedsel met noten en pinda's is mijn vijand. Sinds de allergie zich eind 2013 (!) voor het eerst openbaarde. Het is een opgebouwde allergie. Zoals bakkersastma. Mijn keel wordt dik, ademen en slikken wordt moeilijk en er gebeuren nog wat dingetjes. Mijn gevoeligheid wordt groter. Ik heb nu een Epipen om mezelf bij een ernstige reactie een injectie te geven om de komst van een ambulance te overbruggen. Ja, natuurlijk moet ik vooral zelf opletten.
Toch zou iedere ondernemer en medewerker die voedsel maakt of verkoopt, bewust moeten zijn van het dodelijke effect van zijn of haar producten op sommige klanten. En er net zo makkelijk over moeten voorlichten. Wetgeving of niet.
Al lost het probleem zich natuurlijk ook zelf wel op. Als je tegen allergische klanten gewoon blijft volhouden, dat die noten of pinda's gewoon andere 'dingetjes' zijn.
Wie legt mij nog eens uit wat het verschil is tussen een speciaalzaak en een supermarkt?
- Met allergische groet,
- Hanno Spanninga