Hans Som neemt afscheid als coach

Het WK Boulangerie was het laatste WK voor Hans Som als teamcoach . “Dit is de vijfde keer dat ik mee doe en het is mooi geweest. Volgende keer sta ik hier als toeschouwer.” Maar zijn deur blijft altijd open staan voor jonge vakmensen. “Kennis moet je delen om het te kunnen vermenigvuldigen.”

Zondag 11 januari stond Hans Som er voor de laatste keer als coach. Mark Plaating, Gerard Vreugdenhil en Roel Tegels aan de ene kant van de wedstrijdruimte in de bakkerij aan het werk, hij als coach aan de andere kant. Praten met de juryleden, handen schudden met bekenden, de pers te woord staan, maar vooral: opletten en waar nodig een aanwijzing geven. “Zij zijn met duizend dingen tegelijk bezig, dus soms moet ik ze even op iets wijzen.” Hij schenkt een glas water in voor Gerard.  “Maar de wedstrijd zelf is het werk niet. Mensen vergeten dat er een heel traject aan vooraf gaat.  Je moet een team samenstellen, recepturen maken, trainen. Het kost veel tijd. Mooi om te doen, maar nu is het tijd voor een rol op de achtergrond. Je moet ook een keer ruimte maken voor de jeugd hè, laten jongens als Wietse, Hiljo of Peter het maar overnemen.”

Vijf keer een WK-finale

Er was deze keer geen podiumplek voor Nederland weggelegd, maar alleen al het halen van vijf finales op een rij is natuurlijk een prestatie op zich. “En telkens met een ander team hè”, benadrukt Hans. Dat tekent dan ook de hoeveelheid werk die er voor een coach in gaat zitten. Als coach heeft hij de rol van begeleider, hij zoekt de producten uit voor de jurykeuring en snijdt deze aan. Daarnaast is hij het aanspreekpunt voor organisatie en jury. Inmiddels heeft hij een schat aan ervaring en dat laat zich voelen op het moment dat hij er moet staan voor het team. Want toen het Nederlands team zaterdag voor de voorbereiding de bakkerij in wilde richten, bleek deze door hun voorgangers helemaal niet goed schoon te zijn opgeleverd. Hans kaartte dit aan bij de organisatie die ervoor zorgde dat de mannen toch met een schone keuken konden beginnen. “Dat had ik de eerste keer als coach niet gedurfd hoor, maar nu zei ik gewoon: zo gaan we er niet in. Dat leer je allemaal wel in de loop der jaren.”

(Het artikel gaat verder onder de afbeelding)

Meer verfijning nodig

Ook dit jaar is hij weer trots op het team. “Ze hebben het gedaan zoals we het geoefend hebben, meer kun je niet verwachten. Maar ik merk wel dat we wat verfijning missen. Onze sandwiches zijn niet zo strak als zou kunnen bijvoorbeeld. Vooral bij de Aziatische landen zie je veel meer details en decoratie, dat missen we nog. Ik zeg weleens: misschien moeten we er toch een patissier bij halen? Als het brood en smaken aankomt, dan winnen we het, dat durf ik wel te stellen. Maar die verfijning, daar moeten we mee aan de slag.”

Klutsen met een deegje

En ook al wil hij niet meer als coach aan de slag: als hij zegt ‘we’ dan meent hij dat ook. “Ik wil altijd meedenken en mijn kennis overdragen.” Iedereen is welkom om te experimenteren en oefenen in zijn garage. Ze mogen zelfs mee eten. “Klutsen met een deegje”, noemt hij het zelf. “Voor jonge mensen staat de deur altijd open. Je moet je geheimen niet meenemen in je graf zeg ik altijd. Je moet delen om te kunnen vermenigvuldigen.”

Dit was dan zijn laatste WK, maar komende week is Hans nog druk met zijn allerlaatste coach-klus: tijdens Sigep begeleidt hij Niek van Waarde en Michel Schöder die deelnemen aan de vierde editie van de ‘Bread in the City-contest’. Als team nemen zij het op tegen teams uit Spanje, Peru, Japan, China, Zwitserland, Duitsland en Taiwan. “En daarna is het echt klaar, vanaf dan mag mijn vrouw onze agenda gaan bepalen.”