Hij krijgt de schroevendraaier niet op de schroef. Toch blijft hij het proberen. Steeds weer. En steeds weer lukt het niet. Hij wil wel. Alleen zijn hoofd en handen niet. Parkinson is zijn kwaad.
Ik zie hem nog staan. Ik heb staan huilen. Om de vernedering. Van een man met ooit scherpe geest en vaste hand. Van een man, die bij menig dagblad iedere drukpers aan de praat kreeg. Zodat de verse krant bij het ontbijt gewoon weer naast de boterham lag. Hij was onmetelijk handig. Loste ieder technisch probleem op. Een uitzonderlijke combinatie van hoofd en hand. Hij keek, begreep en deed.
Eerst ging het sluipend. Daarna werd het overduidelijk. Hij begon te schuifelen. Zijn bovenlichaam helde naar voren. Hij sprak steeds minder duidelijk. Hij was niet meer, wie hij was. En toen werd hij ook nog dement. Hij wist steeds minder. Van zijn leven en zijn liefde. Behalve in heldere momenten. Dan wist hij ook, hoe hij eraan toe was. Dat wens je geen mens.
Nu heeft mijn zwager dementie met Lewy bodies. Met soortgelijke symptomen. Hij was ondernemer met een succesvol installatietechnisch adviesbureau. Een mooi mens. Een hard leven. Een eigenzinnige wil. Eens. Hij is niet meer, wie hij was.
Zoals bij iedere ondernemer ben jij het brein van je bedrijf. Wat nou als er iets misgaat in jouw brein? Of in dat van de liefde van je leven? Genezen kunnen we het niet. Nog niet. Daarvoor zijn hersens nodig. Voor wetenschappelijk onderzoek. Om te ontdekken, wat er misgaat in ons hoofd. En nee, het nieuwe donorregistratiesysteem geldt niet voor hersens.
Mijn zwager is mijn reden voor deze blog in de donorweek (10 t/m 16 oktober). Mijn schoonvader was destijds mijn reden om hersendonor te worden. Wie is jouw reden?
- Met hartelijke groet,
- Hanno Spanninga