Ik val. Voel een forse ruk aan mijn hele lijf. Mijn snelheid gaat terug van zo’n 200 km per uur naar heel veel langzamer. De drie seconden van het vallen, net voor die ruk, ben ik even van de wereld. Er gebeurt meer dan mijn hoofd kan verwerken. Nu zie ik boven mij het vliegtuig. Het vliegt door zonder mij. Ik zie de parachute. Ik hang. Ik schreeuw. Ergens moet die emotie naar toe. Vrijheid. Ruimte. Ik heb het gedaan!
’s Avonds in de PH-bar zien we de films van onze eerste sprongen bij Paracentrum Texel. Onder mijn sprong, speelt het heroïsche Conquest of Paradise van Vangelis. En nog, liefst 20 jaar later, krijg ik bij het horen van die muziek koude rillingen. Kijk ik naar boven. Zie ik in de meest grijze lucht een stukje blauw. Voel ik de spanning. Ruik ik de kerosine. Krijg ik energie voor een nieuwe sprong.
Na 25 sprongen ben ik gestopt met het springen uit vliegtuigen. De vrouwen in mijn leven hadden geen leven, als ze wisten dat ik ging springen. Dat is het niet waard. En toch, hè. Ooit. Ooit als ik achter de geraniums zit. Ooit als mijn lichaam niet meer wil. Heb ik nog die herinnering. Die ik fysiek en emotioneel herbeleef. Keer op keer. Alleen al door die muziek. Alleen al door dat stukje blauw in het grijs.
Beste ondernemer in spé. Droom je om voor jezelf te beginnen? Doe het. Spring. Beleef de vrije val. Beleef het avontuur. Beleef de angst.
Want, zoals Arend Kisteman een klein jaar geleden al schreef, vaak ben je te bang. Inderdaad. Te bang om de sprong te wagen. Spring juist dan! Ga over je eigen grens. Je valt toch niet dood?
Spring. Lach. Leef.
- Met hartelijke groet,
- Hanno Spanninga