Ik weet niet wat ik zie. Zo donker. Stel je dat eens voor. Echt donker. Ik zie alleen maar zwart. Sterker nog. Ik zie niks. Angstaanjagend niks.
Er gebeurt van alles om me heen. Of dat denk ik tenminste. Want ik zie het niet. Ik hoor vogels fluiten, water kabbelen, een patser op een motor. Yvon is mijn reddende engel. Ik luister naar haar stem. Met al mijn aandacht. Om de veilige weg te ontdekken. Ik klamp me aan mijn blindenstok vast. Mijn nieuwe ogen. Samen bezoeken we een supermarkt. Groenten en fruit. Ja, die herken ik. Alleen al die pakjes, die flessen, die bussen.
Het zweet breekt me uit. Ja, het is warm. Benauwd. Maar vooral benauwend. Zo in het helemaal niks. Een stoeprand voelt als een bergrand. Een trapleuning als een reddingsboei.
Ik kon heel even niks zien. Tijdens een rondleiding in de wereld van een blinde in Muzieum in Nijmegen. Wat een heftige ervaring. Hoe moet dat zijn? Als je nooit ziet wat voor anderen heel gewoon is. Als je niet kunt lezen, wat jij nu wel kunt. Als je niet weet, wat er op je pad komt.
Het is natuurlijk van een volstrekt andere orde. En toch, als ondernemer heb je dat gevoel vast ook weleens. Dat je niet ziet waar de wereld rondom je bedrijf naartoe gaat. Vraag collega’s om advies. Praat met ze. Luister. Kijk. Proef. Ruik. Voel. Doe het. Ga erop uit. Staren naar je werkbank helpt echt niet. Tenzij je natuurlijk helderziend bent.
Ik maak een diepe buiging voor Yvon. Blind, op 1% na. Altijd zelfstandig. Reisde op 9-jarige leeftijd alleen met de trein via Utrecht CS. Werkte in de ICT. En nu, met 55 jaar, boventallig. Ik beloof het. Ik klaag niet meer.
- Met hartelijke groet,
- Hanno Spanninga