Moed

10 mei 2016

Het is Moederdag. Ze zit naast me. Ze geniet altijd zo van een autoritje. Terwijl we zacht meezingen met Gouwe Ouwes, glimmen haar ogen. Tijd voor een dutje heeft ze niet: ze wil niks missen. Al zien we de zon opkomen in Italië en ondergaan in Nederland. Toch aarzelde ze aanvankelijk. Talrijk waren de adviezen om niet mee te gaan. Er zou van alles misgaan. Het zou haar dood worden. Als mens van 89 doe je dat niet meer.

Zeg dat tegen een vrouw, die in de oorlog als koerierster van 18 door Amsterdam fietste. Die haar hele leven voor anderen zorgde. Die altijd extra kookte, omdat vaker wel dan niet een onverwachte gast aan tafel zat. Die met ontwapenende eenvoud rake dingen zegt. Die in haar hart plaats heeft voor iedereen. Die persé naar het huwelijk van haar kleindochter in het Italiaanse Piagge (bij Fano, Pesaro-Urbino) wilde.

Nog steeds gaat ze uitdagingen aan. Vergis je niet, haar leven gaat niet over rozen. Toch geniet ze van de reis, die het leven voor haar in petto heeft. Mijn schoonmoeder. Het bewijs, dat ‘moeder’ de echte overtreffende trap van ‘moed’ is. Zoals Van Dale verklaart: “onverschrokkenheid, dapperheid, niet opgeven”.

Moed had ook de ex van mijn vrouw, vader van mijn stiefdochter. Toen hij me – na vele jaren moeizaam contact – ten overstaan van alle bruiloftsgasten uitnodigde samen onze dochter naar het altaar te brengen. Ik ben hem er dankbaar voor.

Wat zij doen, leert mij het leven te nemen zoals het is. Alleen te willen veranderen, wat je kunt veranderen. Met twee benen op de grond heldere keuzes te maken. Te doen, waar je in gelooft. Te leven vanuit je hart.

Volgend jaar gaan we weer naar Pesaro-Urbino. Mijn schoonmoeder heeft haar plaatsje voorin al gereserveerd.

 
  • Met dankbare groet,
  • Hanno Spanninga
 

Altijd op de hoogte blijven?