Vrijwel alles wat geproduceerd wordt, bestaat uit verschillende grondstoffen, die elk hun prijs kennen. In de bakkerij weten wij dat als geen ander - ieder jaar sta ik weer versteld van de discussie rondom grondstofprijzen. Het opvallendst vind ik die over de prijzen van amandelspijs. Best bijzonder om te zien dat daar uitgebreid over wordt onderhandeld, terwijl deze spijs over het algemeen geen substantieel onderdeel van de productie uitmaakt.
Beko en een deel van Grobak zijn destijds opgericht door coöperatieve bakkers die toen al in de gaten hadden dat samenwerken beter is dan individueel acteren. Met het wegvallen van verschillende kleinere grossiers is ook de positie van de inkooporganisaties in een ander daglicht komen te staan. Als ambachtelijke bakker moet je erop kunnen vertrouwen dat je van jouw leverancier het gewenste product krijgt tegen een voor jou acceptabele prijs. De goedkoopste ben je nooit; er is altijd wel iemand die je een bepaald product tegen een lagere prijs kan aanbieden: kijk maar naar de retail, die te lage prijzen rekent voor producten waaraan ze niets verdienen, maar die er wel voor zorgen dat de klant binnen is.
Maar niet alleen de prijs in euro’s speelt een rol. Een steeds belangrijkere factor bij inkoop is de footprint van ons product, en daarmee ook de footprint van de grondstoffen die wij gebruiken. De consument, en dus u ook, is zich er meer en meer bewust van dat we zuinig moeten zijn op de wereld waarin wij leven en waar we zorg voor dragen. De hoeveelheid brood die bijvoorbeeld dagelijks wordt weggegooid, past hier eigenlijk niet in. In het verleden zijn hier al tal van ideeën over ontwikkeld, maar het ei van Columbus zat er nog niet bij. Wellicht kunnen we als sector weer eens kijken naar de mogelijkheden, en zo onze ‘foodprint’ verkleinen?
Jos den Otter, Voorzitter NBOV
Lees alle columns van Jos den Otter in ons dossier!