BLOG | De Dutch Pastry Award is dé prijs voor patissiers in Nederland. Elk jaar strijden de beste patissiers om de titel 'Beste Patissier van Nederland'. De winnaar mag aspirant-lid worden van het prestigieuze Dutch Pastry Team. Het thema van 2025? Vintage. Denk aan retro mode, oldtimers en smaken uit grootmoeders keuken. Het klinkt misschien romantisch, maar achter deze droom zit veel hard werk.
Het vinden van tijd voor alles
In het begin is alles leuk. Je maakt schetsen, bedenkt ideeën en werkt smaken en texturen uit. Maar daarna begint het echte werk. Dat is soms zwaarder dan je verwacht. Een voorbeeld? Ik dacht dat een bepaalde opdracht me een ochtend zou kosten. Spoiler: Het werden twee volle dagen.
Het trainen doe ik in mijn vrije tijd. Dat betekent keuzes maken. Tijd die ik ook had kunnen gebruiken om bij te komen van een drukke werkweek in december. Gelukkig steunt mijn werkgever me. Maar dat brengt ook een extra verantwoordelijkheid met zich mee: ik wil mijn werk daar niet laten versloffen. Het is continu zoeken naar balans.
Vroeg op, heel vroeg op
Mijn trainingen beginnen vaak bij mensen die mij begeleiden. Zij laten mij dingen zien die ik alleen niet zou zien. Maar om daar om zeven uur ’s ochtends te beginnen, moet ik al om vijf uur in de auto zitten. Na een week hard werken voel je dat. Maar ik weet: het is het waard.
December zonder magie
De decembermaand maakt het extra pittig. Terwijl collega’s naar kerstmarkten gaan of plannen maken voor het kerstdiner, ben ik aan het trainen. Als ze vragen: "Wat ga jij dit weekend doen?" zeg ik standaard: "Trainen." Die reacties zijn wisselend. Sommige mensen vinden het bijzonder. Anderen vragen zich af wat ik wil bereiken. Soms voelt het alsof je even niet meedoet met het normale leven.
Twijfels en doorzetten
Opmerkingen van anderen kunnen twee kanten op gaan. Soms geven ze me extra motivatie. “Ik zal laten zien dat ik het kan,” denk ik dan. Maar er zijn ook momenten waarop ik me afvraag: waarom twijfelen ze aan mij? Twijfels horen erbij, dat weet ik. Maar het is niet altijd makkelijk om die stemmetjes in mijn hoofd te negeren.
Toch blijf ik mezelf herinneren aan waarom ik dit doe. Niet om anderen iets te bewijzen, maar omdat het mijn droom is. Het is zwaar, maar ik weet: dit is wat ik wil, en dat maakt het de moeite waard.
Een droom, geen sprookje
Toch ga ik door. Ik weet waarvoor ik het doe: dat ene moment waarop alles samenkomt. Het zware trainen is het waard. Dromen bereik je niet door op de bank te blijven zitten. Dus als iemand zegt: "Dat lukt je nooit," denk ik bij mezelf: wacht maar.
Als je me zoekt? Ik sta in de bakkerij. Trainend. Nog steeds.