Ik krijg bijna tranen in mijn ogen. Ik zie graan in een goudgrijze ochtend, een verstilde windmolen, wilde takkenbossen, een oven vol vuur. En een bakker. Als mens net zo warm als zijn oven. Het is slow-tv en och, was het toch maar geur-tv.
Brood. Wat een machtig mooi programma van Omroep Max. Met Robèrt als de echte ambassadeur van de bakkerij. Ik heb respect voor Leontien van Moorsel als sportvrouw. Maar als bakkerij-ambassadeur kan ze niet in de schaduw van onze Meester staan. Vergeet Leontien. Steek de tijd en het geld in onze Meesters, in mannen als Robèrt en Rudolph. In dit soort wèl fascinerende, echte verhalen van bakkers. Over brood, banket en chocolade. Beste bestuurders, omarm alle Meesters nog meer dan al gebeurt. Help ze op het podium. Help ze met de praktische organisatie. Help ze financieel.
Als je dit programma ziet, dan wil je zelf zo’n vakman zijn. Dan krijg je respect voor het vak, voor het product en begrijp je de passie van de bakker. Oh ja, en je krijgt toch een trek in brood, jonge! En dat om halfelf ’s avonds.
Hier kan geen Netflix tegenop. Geen Fox Sports. Robèrt is onze Max Verstappen. Wat een techniek, wat een passie, wat een pretoogjes. Och, arm Twitter. Eindelijk geen riool van kommer en kwel. Maar een lange stroom berichten van broodlustigen. Van hongerigen naar het echte goud van Moeder Natuur. En dat op zo’n laat avonduur.
Op de Horecava sprak ik onze stortvloed van passie. Keer op keer kwamen er verlegen bezoekers langs. Met de camera-app al in de aanslag. Robèrt zag ze. Allemaal. En bood hen aan samen op de foto te gaan. Sloeg zijn arm om hun schouder. Maakte hun dag. Hun foto. En ons imago.
- Met hartelijke groet,
- Hanno Spanninga