“Ja, als je hem inklapt, is hij wat groter dan die eerste. Hij is wel lichter en je hangt hem makkelijk aan de muur. Kijk. Zo doe je dat.” Waar dit over gaat? Over kinderwagens. Oké, ik weet niet meer precies, wat hij zei. Dat fantaseer ik hier. Wel hoeveel hij wist te vertellen. Over kinderwagens, autostoeltjes, Isofix, boxen en campingbedjes. Over nestjes, speendoekjes, luchtdoorlatende dekens èn veranderende wetgeving. En over nog veel meer. Uit zijn hoofd. Zonder de kleinste ‘eh’.
Ik schat ‘m midden 20. Nog geen kinderen. Wel twee neefjes, meen ik te horen. Een groot deel van de tijd luister ik met halfopen mond van verbazing naar hem. Hij demonstreert alles ook routineus, zonder hapering, alsof hij iedere dag een elftal kinderen onder zijn hoede heeft.
De naderende sluitingstijd verandert niets aan zijn gedrag. Zelfs ruim erna begint hij een nieuw verhaal, dit keer over de Tog-waarde, een veiligheidsnorm voor textiel.
Nu, een paar dagen later, ben ik nog lichtelijk verbijsterd. Want laten we wel wezen, wat heb ik meegemaakt? Wat is hier gebeurd? Dit was geen verkopen. Dit was een demonstratie. Van doen kopen. Van hoe je het zelf zou willen kunnen. Van hoe je een ambassadeur maakt.
Ik vertel erover aan iemand. Die een soortgelijke ervaring bij een andere winkel van deze ondernemers blijkt te hebben. Het kan niet anders. Dit bedrijf heeft de opleiding van zijn medewerkers tot kunst verheven. Dit red je niet met een cursus van vier avonden.
Hoe fantastisch zou het zijn, als de verkopers in onze winkels dit vakmanschap kunnen leren? Zoals in Duitsland. Hoe fantastisch zou het zijn, als we samen als sector organiseren, dat straks overal bakkerijklanten licht verbijsterd, met halfopen mond en nog blijer dan nu de winkels uit gaan?
- Met grootvaderlijke groet,
- Hanno Spanninga