Afgedroogd

7 juni 2016

Mijn marketingmanager bij Wessanen Meel was zijn tijd ver vooruit. Eind jaren tachtig onderzocht hij al ingrediënten als quinoa en introduceerde hij biologisch meel. Om maar wat te noemen. Als je zo’n mentor krijgt, knijp je je handen dicht. Door de tijd heen ontdek je de echte waarde.

Hij leerde me, voor ik ergens mee begin, op een A4 te schrijven wie de doelgroep is, wat ik wil doen en bereiken, wat het bijzonder maakt, wie en wat ik ervoor nodig heb, wat het opbrengt en kost en wat de planning is. Een heldere en succesvolle manier van werken. Tegenwoordig heet dat het Business Model Canvas. Ik zei het al, hij was zijn tijd ver vooruit.

Hij leerde me nog wat. Kritiek mag je hebben. Graag zelfs. Daar kun je je aan scherpen. Alleen: vrijblijvend is het niet. Heb je commentaar, dan ben je verplicht een concreet idee aan te dragen hoe het beter kan.

Ik verbaas me erover, hoe makkelijk we anderen – medewerkers, bestuurders, voetballers en zelfs de mensen waar we intens van houden - langs de meetlat leggen. In harde woorden. Zonder écht voorstel voor verbetering. Ik betrap me er zelf ook op. Wat is dat toch, dat we zo makkelijk vrijblijvend negatief zijn? Dat we vergeten in bescheidenheid te beginnen over dat wat we wél goed vinden. Over het gebruik van talent. Over inzet. Over betrokkenheid. Over dat deel, waar we misschien zelfs trots op zijn.

Daarom mijn idee hoe het (een beetje) beter kan: Laten we onszelf bij kritiek dwingen met een voorstel voor verbetering te komen. En hoe mooi is het, als we iemand die we de afgelopen week ‘even goed hebben afgedroogd’ alsnog een compliment geven voor het deel, waar we ze dankbaar voor zijn? Als soort van bonus.

  • Met dankbare groet,
  • Hanno Spanninga

Altijd op de hoogte blijven?