Daar zit ik. Ik probeer een blog te schrijven. Maar krijg niks uit handen. Mijn gedachten dwalen af...
Het is dinsdagavond. We schrikken van luide sirenes. Twee huizen verderop is een zwaargewonde vrouw gevonden. Politieagenten en ambulancepersoneel doen er alles aan haar te redden. Toch overlijdt ze. Vandaag komt het bericht dat het om ons buurmeisje gaat. Pas 19 jaar oud. Een rechercheteam van 25 man onderzoekt, wat een moord blijkt te zijn. Binnen 14 uur na de eerste melding arresteert de politie al een verdachte.
Het is 9-11. Oké 2016, maar toch. Deze dag vergeet ik niet meer. Hoe zou dat zijn voor die pakweg 20 agenten en ambulancebroeders? Waaronder veel jonge broekjes.
Ik denk terug aan mijn studietijd. In het huis waar ik een kamer heb, wonen ook enkele agenten in opleiding. Een van hen, 18 jaar oud, komt op een dag thuis. Hij vertelt, hoe hij die middag als eerste bij een ongeluk aankomt. Beide ouders voorin zijn overleden. Hij begeleidt hun zwaargewonde dochter, terwijl de brandweer de auto openbreekt. Een andere huisgenoot van 19 komt als eerste bij een moord. Zijn collega blijft bij de dader. Hij vindt het slachtoffer. In de tuin. Vol messteken. En wat denk je van die agente, die bij 112 een man aan de telefoon krijgt. Hij zit in zijn brandende auto en kan er niet uit. De hulpverleners kunnen er niet meer bij. Hij verbrandt, terwijl zij hem begeleidt in zijn laatste minuten. Het is slechts het topje van hun ijsberg.
Ja, ik herken je frustratie, als ze je klanten een makkelijke parkeerboete geven. En toch, hè. Sinds mijn studietijd heb ik diep respect voor agenten, brandweermensen en ambulancemedewerkers. Bijzondere mensen, die er voor je zijn, juist als jij in je diepste dal zit.
- Met hartelijke groet,
- Hanno Spanninga