Het gebouw was van 1890 tot 1959 een grote industriële bakkerij. Vervolgens stond het een aantal jaar leeg en rond 1990 werd het omgetoverd in een food walhallah. Chelsea Market in new York.
Nu ik voor twee maanden in deze stad ben voor de cursus ‘The Art of interna tional Bread Baking’, móest ik hier natuurlijk naar toe. naast vele kook- en lekkernijenwinkels hebben twee van new Yorks’ meest bekende bakkers hier hun productievestiging: Amy’s Bread en Sarabeth’s Kitchen. Beide bakkerijen zijn zichtbaar middels een enorme glazen wand die de consument scheidt van de – veelal Mexicaanse - bakkers. Beide bakkerijen zien er van achter deze glazen wand geweldig uit. Uiteraard wil ik hier meer van weten.
Bij Amy’s Bread word ik hartelijk begroet en hoewel het behoorlijk druk is, staan de gemotiveerde winkeldames me enthousiast te woord over het concept en de producten. Met een tas vol brood loop ik de deur uit. Bij Sarabeth’s wordt er nauwelijks opgekeken als ik binnenkom. Er kan geen woord vanaf en ongemakkelijk loop ik door de winkel. Geïrriteerd door de houding van de winkeldame loop ik ditmaal zonder brood de winkel uit.
Wat zou de zijn reden voor dit klantonvriendelijke gedrag? is het de manager die het personeel afkat en demotiveert? is het gebrek aan kennis van de producten wat het personeel er van weerhoudt om erover te vertellen? Wat de reden ook moge zijn, het is duidelijk dat personeel een zaak kan maken of kraken en dat deze laatste schakel dus van groot belang is. immers, na al het werk dat aan de verkoop van een brood vooraf gaat, zijn de producten het meer dan waard om met een glimlach verkocht te worden.
Misschien dat we in een toekomstig bakery experience center plaats moeten maken voor het opleiden van verkooppersoneel?
Groeten uit new York!