Samen met mijn stoere schoonmoeder met haar lintje belandde ik naast hem tijdens de herdenking van Market Garden op de Ginkelse Heide. Een opgewekte, Engelse veteraan met twee borsten vol lintjes en medailles. Op zijn 22e - zo oud als 2 dochters van me - vocht hij op het strand van Normandië, streed hij in de slag bij Caen en probeerde zijn "platoon" liefst vier keer achter de Duitse linies te komen om parachutisten te bevoorraden.
Keer op keer zag hij links en rechts hoe zijn vrienden werden doodgeschoten. Hij begrijpt nog steeds niet, waarom juist hij nog leeft. Daarom gaat hij lichtvoetig (met rolstoel) door het leven. Tussen de koude rillingen door besefte ik weer hoe dankbaar ik mag zijn. Voor mijn leven. Voor mijn vrijheid.
In deze veteraan herken ik succesvolle ondernemers. Ondernemers, die hun eigen (tegen)slagen strijden. En altijd weer doorgaan. Met vertrouwen en lef. Ogenschijnlijk lichtvoetig. Met warmte sprekend over van alles.
Minder succesvolle ondernemers klagen vooral. Over de lakse gemeente, agressieve supermarkten, gemakzuchtige klanten, ongeïnteresseerde medewerkers, slechte leveranciers en ga maar door. Alleen nooit over zichzelf. Tja.
Laten we genieten van onze vrijheid en ons leven. En niet teveel mopperen en klagen. Als mens en als ondernemer. Doe het voor jezelf. Of zie het perspectief van deze veteraan. De liefde van zijn leven overleed een jaar geleden. Bij het wakker worden praat hij vaak nog tegen haar. Alleen blijft het antwoord uit. Hij mist haar iedere dag. Het is de enige klacht - verpakt in verliefde woorden - die over zijn lippen kwam.
Hij vroeg me naar mijn leeftijd. "Brookie!", vond hij. Ik was gelijk nog 10 jaar jonger.
- Met lichtvoetige groet,
- Hanno